Daar stond hij dan. Boven op de brug op de kruising van de Reguliersgracht en de Prinsengracht. Olivier’s zenuwen gierden door zijn lichaam. Maar hij had een meer dan goede reden.
Zijn beeldschone Julie was namelijk nietsvermoedend per boot naar hem onderweg. Hij stond op het punt om haar daar, op dit beeldschone plekje bij de grachten van Amsterdam, ten huwelijk te vragen.
We hadden afgesproken dat hij op de brug zou wachten en haar zou gebaren naar hem toe te komen.
Daar stond ik dan. Eén brug verder, op de kruising van de Reguliersgracht en de Prinsengracht. De zenuwen gierden door mijn lichaam. Maar ik had een meer dan goede reden.
Ik had namelijk de taak om – als het even gaat – onopvallend het aanzoek van Olivier en hopelijk het ja-woord van Julie te vereeuwigen. Dat valt nog niet mee met een flinke zoomlens op je camera.
Maar met de camera onder mijn jas verstopt kon ik me voordoen als toerist in eigen land. Maar wat was het fijn om mijn eigen wederhelft Carine bij de hand te hebben. Zij stond namelijk net als ik verdekt opgesteld aan de zijkant van de brug.
Op deze manier konden we het aanzoek en de reacties van twee kanten vastleggen.
Het duurde allemaal een paar minuutjes langer. De boot was ietsje later. Zulke minuten lijken eeuwen als de zenuwen een loopje met je nemen. Maar uiteindelijk was daar Julie. Ze zag Olivier meteen staan en kwam naar hem toe.
Een innige omhelzing volgde, en al snel was het moment daar: Olivier ging op zijn knieën en vroeg zijn Julie ten huwelijk. De verrassing bij Julie was groot. Haar antwoord? Een volmondige ‘ja!’ natuurlijk!
Na het aanzoek liepen we nog een rondje rondom de grachten voor een korte fotoshoot. Want sja, zo’n pas verloofd koppel wil je natuurlijk niet te lang bezig houden.
Met dezelfde boot voer het verliefde en verloofde koppel een romantische avond tegemoet. Wat was dit mooi en wat was dit genieten!
