In de stromende regen liep ik door de straten van Utrecht. Onderweg naar bar Josefien. Onderweg naar mijn collega’s. Ik liep met vlotte tred want ik wilde aan de ene kant zo snel mogelijk die regen uit en aan de andere kant wilde ik zo graag mijn leuke en lieve collega’s weer eens zien. Het was al veel te lang geleden dat ik ze gezien had. Maar deze avond was het zover! Er was een gezellige borrel georganiseerd waarvoor een dik 50tal fotografen naar Utrecht waren afgereisd. Zo ook ik.
Enigszins chagrijnig was ik wel. Het was de hele dag al takkeweer, en het was toch wel een minuutje of 10 door de regen lopen naar de bar vanaf het station. Mijn doorweekte jas kon het niet tegenhouden dat mijn humeur heel snel zou omslaan.
Ik deed de deur van de bar open en nog voordat mijn brillenglazen de tijd hadden om te beslaan, werd ik door een paar hele blije collega’s begroet. En gefeliciteerd!
Alleen wist ik op dat moment nog niet waarom. Nu had ik voor de laatste award-ronde van de Masters of Wedding Photography wel wat foto’s ingezonden, en ach, misschien had ik er wel eentje gewonnen. Wat ik niet wist en zij wel, was de uitslag. Die was namelijk terwijl ik onderweg was bekend gemaakt.
Het gesprek ging ongeveer zo:
‘Je hebt gewonnen!’
-‘Gewonnen, wat gewonnen?’
‘De Masters!’
-‘Heb ik een Master gewonnen bedoel je?’
Nee, zes! Je bent algeheel winnaar van deze ronde!’
– ‘WAT?????’
Ik moest het wel even laten bezinken. Het winnen van zes awards in één ronde is iets wat mij nog nooit gelukt is en wat ook niet gek vaak voorkomt. Mijn stemming zweefde een beetje tussen verwarring, ongeloof en blijdschap in. En misschien is dat nu, een paar dagen later, nog steeds zo. Met deze zes awards werd ik de winnaar van deze ronde van de Masters. En daarom mag ik me voor nu heel even de beste trouwfotograaf van Nederland wanen.
Ik ben blij, en ik ben trots op deze beelden:
